De implementatie – oftewel: Hoe pakken we het aan
Als wij vertellen welke samenleving wij voor ogen zien, dan fronst menige wenkbrauw. In eerste instantie gebeurt dat vaak vanwege de geschetste ambitie, die wordt als utopisch beschouwd of als totaal los van de huidige tijd. Als de betreffende persoon na een goed gesprek de ambitie begint te delen, dan komt altijd de volgende drempel: “Hoe kom je daar dan”. Helaas is die drempel iets moeilijker weg te nemen, maar in dit pamflet staat beschreven hoe wij het zien.

Van huis uit zijn wij projectmanagers. Wij hebben vele projecten uitgevoerd en daarbij begonnen we altijd met de definitie van het doel waar we naar toe wilden. Ook nu zijn we daarmee begonnen. We hebben onze ideale samenleving beschreven, of in ieder geval zijn inrichtingsprincipes. Een van de volgende stappen die we in onze projecten namen was het bepalen van een implementatiestrategie, met andere woorden: Hoe komen we van de huidige situatie naar de gewenste situatie, en misschien nog wel
belangrijker, hoe sturen en controleren we dat. Onze eerste neiging was dan ook om een uitgestippeld plan te maken van de implementatie en de manier hoe dat te controleren.

In dit geval is dat kansloos. De vele factoren zijn te divers voor ons om te kunnen controleren. Het sturen en controleren kan maar op een manier, en dat is decentraal. En dat komt overeen met het belangrijkste inrichtingsprincipe van onze samenleving. De macht neerleggen op een zo laag mogelijk niveau.

De manier van implementatie is dat er steeds meer groepen ontstaan die volgens de beschreven inrichtingsprincipes hun omgeving zo gaan inrichten. Het ontstaan van die groepen heeft inspiratie als drijfveer. Op basis van inspiratie start een groep de implementatie in zijn omgeving. En wat als een groep nu helemaal verkeerd bezig gaat? Wat dan? Hoe trekken we dat recht? Hoe vervelend ik het antwoord ook vind, dat is niet recht te trekken, behalve door de groep zelf. Maar de andere groepen kunnen daarbij wel helpen, met behulp van reflectie en inspiratie.

Wat we dus moeten verzorgen is inspiratie. Deze inspiratie geven we vorm met uitwisseling van ervaringen, delen van successen, analyseren van mislukkingen en het delen van de kennis. Er is dus geen centraal gezag dat de implementatie stuurt, geen minister van implementatie van de nieuwe samenleving. We kunnen dit maar op een manier doen en dat is door zelf het stuur in handen te nemen, successen te behalen en anderen inspireren om hetzelfde te doen.

Het verwijt dat hierop mogelijk komt, is dat een groep mensen nooit de macht heeft om ‘het even anders te gaan doen’. Dat is een onderschatting van de macht die elk mens zelf kan uitoefenen en die in een groep alleen maar groter wordt. Het gaat erom dat we de verbeelding kunnen inroepen. De verbeelding dat het anders kan en dat we een andere samenleving met elkaar kunnen inrichten. De verbeelding dat we uit het keurslijf van ons huidige leven kunnen stappen en het leven kunnen gaan inrichten zoals we dat zelf willen.

Concluderend bestaat onze implementatiestrategie uit twee pijlers: Inspiratie en Verbeelding. Op basis van deze pijlers ontstaat de energie om resultaten te boeken en de macht terug te leggen op het decentrale niveau.

Print Friendly, PDF & Email